Zo snel beland je op de spoedeisende hulp

Wat een leuke stapavond had moeten worden eindigde bij de spoedeisende hulp.

Zoals elke donderdag at ik gezellig samen met mijn ploeg. Deze week hadden we extra uitgebreid gekookt bij wijze van kerstdiner mét de bijbehorende wijn en andere drank. Nou ben ik zelf niet zo van het drinken, maar het hoort erbij, dus dan maar een beetje.

Rond een uurtje of één vertrokken we naar de stad. Eigenlijk had ik helemaal geen zin, maar mijn ploeggenoten hebben me overgehaald. Ik zou een uurtje meegaan en dan toch een soort van op tijd in mijn bed liggen.

Gelukkig kwamen er twee dokters langs die klaar waren met hun shift in het Martini

We haalden de stad niet eens. We waren zelfs nog maar net onderweg toen Anouk keihard viel. Emma en ik waren een stukje vooruit gefietst en hadden niet meteen door wat er was gebeurd. Na een kreet van Ana keerden we om, toch maar even kijken.

We vonden Anouk op de grond. Ik schrok me rot, ze reageerde niet toen we haar naam zeiden. Gelukkig wist Emma wat ze moest doen en, nog gelukkiger, kwamen er net op dat moment twee dokters langsgefietst die klaar waren met hun shift in het Martini Ziekenhuis.
Toen hadden we pas door hoe heftig de verwondingen waren. De ambulance kwam en Anouk moest mee naar het UMCG om de sneeën in haar kin te laten hechten. Omdat ze zo hard was gevallen, zou men een scan laten maken.
Ana ging mee met de ambulance en Emma en ik reden er op de fiets achteraan. De rest van de avond hebben we doorgebracht in de wachtkamer van de spoedeisende hulp en naast het bed van Anouk. Door alle ellende heen konden we er allemaal ook wel om lachen. Het was een heel naar ongeluk, maar gelukkig is alles goed afgelopen.

Foto: Marc Schaefer (Unsplash)