De fietsenzee aan weerszijden van het Academiegebouw is geweken. Op het bordes staan pontificaal twee zwarte auto’s met het logo van Tata Steel Chess. Hun neuzen raken elkaar bijna. Bezoekers manoeuvreren zich erlangs. In de hal is het druk, studenten in rode shirts delen flyers uit en wijzen het publiek de weg naar de verschillende activiteiten.
In de aula vindt de titanenstrijd plaats in gepaste stilte. Actie en interactie vind je in de Offerhauszaal, waar twee grootmeesters commentaar geven, Eric Hansen en de Groninger Sipke Ernst. Tien minuten voor aanvang zitten er hier en daar groepjes mensen, maar als de wijzers van de klok twee uur aanwijzen is de zaal tot aan de nok toe gevuld. Sipke en Eric zijn een beetje verbaasd over de koppositie die Anish Giri inneemt. En dat na een ‘minder seizoen’. Zou het iets te maken hebben met het heuglijke feit dat Giri vader is geworden? Ja, ja, ook het privéleven van denksporters is interessant. Het is 24 januari, de tiende ronde van het Tata Steel Chess Tournament begint.
Een kobaltblauwe loper over een krakende vloer leidt ons naar iets wat lijkt op een geheime deur in een nis
Ik voeg me in de korte rij voor de schaak-escaperoom. In de ruimte die wat wegheeft van een grote kluis, krijgt de bezoeker dertig seconden om een schaakraadsel op te lossen. Een enthousiaste man staat voor een gespiegelde deur die de seconden aftelt. Dertig seconden, voor mij is dat echt te weinig. Voor bijna iedereen, trouwens.
In de ontvangsthal houden drie studenten de wacht bij de trap. Ze laten de schaakliefhebbers door in kleine groepjes. Bovenaan de trap links en dan gelijk rechts: daar geeft een kobaltblauwe loper de route aan die over de houten krakende vloer leidt tot bij een meisje dat voor iets staat wat lijkt op een geheime deur in een nis. Zij laat het nu eerbiedig stille publiek passeren. Aan de andere kant van de deur bevindt zich de aula waar de groten der aarde hun partijen spelen. Op de krakende vloer na is het muisstil. Op een groot scherm in de hoek zijn alle partijen live te volgen. Maar ik heb er liever commentaar bij en ga terug naar de Offerhauszaal.
Als ik daar aankom is de eerste partij al geëindigd: Anish Giri en Sergei Karjakin spelen remise, na slechts 26 zetten. Wereldkampioen Magnus Carlsen en Wesley So zijn veel langer bezig. Het is, ook voor de toeschouwers, een slopende strijd, waarin Carlsen laat zien dat pionnen machtige wapens zijn. Ik ben erbij en ik blijf erbij, je bent een diehard of je bent het niet. Zeven uur schaak, tot het moment waarop de Indiër Badkaran Adhiban een remise overeenkomt met de enige vrouwelijke deelneemster Yifan Hou. Als ik, het is inmiddels na negenen, naar huis fiets bedenk ik me dat zwart-wit-denken niet altijd verkeerd is.
