Het leukste aan het hbo zijn de groepsopdrachten. Nou, niet dus. Voor Maaike zijn ze een reden om acuut met de studie te stoppen.
Potverdikkie, neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee, niet alwéér een groepsopdracht. Hoe vaak is die gedachte de afgelopen jaren niet door mijn hoofd gegaan? Al voordat de groepjes werden gevormd, was ik er al helemaal klaar mee.
Groepsopdracht… dat woord is de voorbode van ellende, drama, veel gedoe, veel appen, roddelen, zeiken, huilen van binnen, niet weten wat voor houding je jezelf moet geven, venijnige opmerkingen incasseren of uitdelen en oneindig geklaag omdat niemand, maar dan ook niemand, iets doet.
‘Als je later groot bent heb je ook niet altijd leuke collega’s’
Kortom, de groepsopdracht is genoeg reden om per direct te stoppen met je studie en in een hutje op de hei te gaan wonen. Terwijl de docent het nog zo leuk probeert in te pakken: dat een groepsopdracht heel goed is voor je ontwikkeling. Want wanneer je later groot bent en gaat werken heb je namelijk ook niet altijd leuke collega’s, maar ook daar moet je het er dan wel even mee doen.
Groepsgenoot 2: ‘Ik moet nu eerste echt even eten’
Diepe zucht. Oké, oké, dan maar aan de slag. Vervolgens zit je met elkaar in de kantine om de opdracht even door te nemen en te verdelen. De eerste groepsgenoot begint al: ‘Ik heb het zojuist niet allemaal meekregen. Euhm, wat moeten we nou doen?’ Grrr, ik weet dan al gelijk: dit zal de hele tijd zo doorgaan. Nog een diepe zucht. De tweede groepsgenoot zegt: ‘Oef, ik moet nu eerst echt even eten.’ Die loopt vervolgens weg en zie je nooit meer terug. Tot een uur voor de deadline.
De laatste groepsgenoot wil best meewerken en doet ontzettend z’n best. Helaas doet-ie altijd net hetgene wat al gedaan is, of hij misinterpeteert de gehele opdracht. Daarbij zitten er verkeerde bronvermeldingen in zijn bijdragen en zit zijn tekst vol spelfouten. Eindstand: je doet de gehele opdracht in je eentje. Nog een hele, hele, diepe zucht.
Was het dan zoveel ellende? Ben ik zo getraumatiseerd?
Daar zit je dan naar de opdracht te staren. Hopen dat die zichzelf gaat invullen. (Dat is inmiddels mogelijk met ChatGPT, maar dat laat ik even achterwege omdat er dan niks meer te klagen valt).
Was het dan zoveel ellende? Ben ik zo getraumatiseerd? Nee, eigenlijk niet. Want als ik heel eerlijk ben: ik was vaak degene die de leiding nam omdat ik graag de controle wilde houden. Ik was degene die kritisch was op het werk van de anderen. Voor mij was het niet snel goed genoeg. Maar zegt dit wat over de ander, of zegt dit wat over mij? Nog een diepe zucht. Want domme vraag.
De weerstand die ik ervaar met groepsopdrachten is eigenlijk de confrontatie met mezelf. Je kunt anderen niet veranderen. Alleen jezelf. En keer op keer word ik hier bij groepsopdrachten aan herinnerd. En ja, dan vul ik dat peer-assessment toch maar weer positief in. Want die anderen konden niet anders, omdat ik niet anders kon.
Foto (fragment): Abigail Keenan
