Zondagochtend, negen uur. Ik zit in mijn joggingbroek en favoriete wollen trui opgekruld in het hoekje van de bank. Een waterig zonnetje schijnt de opgeruimde woonkamer in. Het is een kalm ingericht huis. Een combinatie van Ikea en Mamamini. Veel verschillende materialen: riet, hout (bewerkt en onbewerkt), zware gordijnen, metalen deurknoppen. Geen frutsels of versieringen in dit huis. De tweedehands tafel ging van oubollig naar fijn door ’m grijs te verven. Mijn oude wollen trui werd een kussensloop met houten knopen. Een grote rieten mand doet dienst als wasmand. Op het bureau (wit tafelblad met schragen), staat de computer en een fotolijstje. Niet te veel gedoe. Van Pinterest leer ik dat ik blijkbaar houd van modern minimalisme.
Terug naar die zondagochtend. In mijn handen het Volkskrant Magazine en een kop thee. Ik blader het magazine door. En daar is mijn woonkamer! Niet precies míjn woonkamer, maar hetzelfde type. Tot zover mijn unieke leefwereldje.
Het gaat nog een stap verder. Op de volgende pagina staat piekfijn uitgelegd waarom ik mijn wenkbrauwen de laatste tijd graag donker en vol draag.
Ik ben niet uniek. Nu was dat ook niet mijn doel, dus dat scheelt, maar het lijkt een opgelegde tendens te zijn. Ik zocht naar een stijl die voor mij lekker aanvoelt. Zowel om in te leven, als in kledingstijl en wenkbrauwdracht. Allemaal voelen ze als een vertrouwde jas die altijd goed past, lekker zit en ook nog eens mooi staat. Hij is warm en vertrouwd, die jas. En dan ineens blijkt dat het niet alleen mijn lievelingsjas is, maar de lievelingsjas van vele anderen.
Ineens is mijn jas een hit! En ik begrijp het heel goed, ik weet immers hoe lekker ie zit. Het is eigenlijk ook wel prima. Dat ik niet uniek ben, dat niemand uniek is. Dan kunnen we het makkelijker over iets hebben, je hebt iets gemeen met elkaar.
Tuurlijk, we zijn kind van onze tijd. Dus willen we allemaal tegelijk die jas. En een jas die lekker zit, dat gun je toch iedereen?
Marie van Linschoten, vierdejaars Theatervormgeving, gunt iedereen elke week een blik in haar leven en laten leven.
