Je best doen is niet voldoende bij strafrecht. Nee, bij dit tentamen geldt alles of niets. Punten voor je best doen bestaan niet. Ik was daar niet van uitgegaan. Nu heb ik allesbehalve onzin opgeschreven, maar dat mocht niet baten. Ik heb desastreus gefaald. Dat is wel anders dan op het hbo. Als je kon laten zien dat je in de goede richting zat, kreeg je nog wat puntjes. Zo kon je er bij de inzage nog wat tienden bij sprokkelen. Dat wilde ik bij m’n strafrechttentamen ook proberen.
De meeste mensen die hier hun tentamen kwamen inzien hoopten niet op een zes, maar op een wonder
Toen de docent tussen neus en lippen door zei dat er erg streng was nagekeken, ging ik ergens in een hoekje van het lokaal zitten zodat niemand zou zien dat ik een onvoldoende had. Ik snap eigenlijk niet waarom ik dat deed, want het gros van de mensen hier had het niet gehaald. De meeste mensen die hun tentamen kwamen inzien, hoopten niet eens op een zes. Ze hoopten op een wonder.
Elke keer weer ben ik nieuwsgierig: zit ik ergens in de buurt van het gemiddelde?
Sinds ik op de universiteit zit, doen cijfers er voor mij meer toe. Ze zijn een soort bevestiging, een teken dat ik meekan op dit niveau. Dat mijn hbo-bachelor kan opboksen tegen mensen die de gewone rechtenstudie doen. Dat ik slim genoeg ben voor de master van volgend jaar.
Inmiddels is die druk een beetje weggezakt, maar het gevoel is niet helemaal weg. Elke keer dat de cijfers bekend worden gemaakt, ben ik nieuwsgierig: zit ik ergens in de buurt van het gemiddelde? Een uitblinker ben ik niet en dat is prima. Als ik met de middenmoot kan meevaren vind ik het oké, en als dat een 5,5 is, vind ik alles best. Ja, ik moet het toch maar toegeven, nog geen half jaar op de universiteit en ik heb al een soort zesjesmentaliteit ontwikkeld.
