Ik heb een zwarte vlek op het beeldscherm van mijn laptop. Waar de vlek vandaan komt, weet ik niet. Ik vermoed dat het te maken heeft met de vele keren dat ik m’n laptop per ongeluk, of met opzet, heb mishandeld. Vaker dan mij lief is, is het beste apparaat van tafel gevallen, uit mijn rugzak gedonderd of over de grond geschoven. Het slopen van apparatuur zit naar mijn idee in mijn bloed. Zo heb ik m’n vorige laptop bruut geëxecuteerd met een kop dampende koffie. RIP Acer Aspire.
Hoe zou jij je voelen wanneer iemand je permanent blootstelt aan uiterst infectueuze omstandigheden?
Mocht mijn huidige laptop leven, dan zou hij me zonder twijfel haten. Iets wat overigens volkomen terecht is. Hoe zou jij je voelen wanneer iemand je port met vieze, vette vingers? Als iemand tegen je schreeuwt als je de stress niet meer aankunt en je even de tijd moet nemen om de zaken op een rijtje te zetten? Of als iemand je zomaar blootstelt aan de meest obscure omstandigheden waardoor je een virus oploopt? En wanneer je daarvan dan net bent hersteld onderdompelt in even infectueuze krochten?
En nu dan de fysieke mishandeling die uitmondt in een groeiende zwarte vlek in de linkerbovenhoek. Ja, dat lees je goed. De vlek breidt zich uit. Hij verscheen in de grootte van een erwt, maar inmiddels is hij zo groot als een duimnagel (althans: mijn duimnagel vormt een perfecte kopie).
Het licht wordt onttrokken aan de aangedane plek, de wond zal nooit meer herstellen… mijn schuld
Nou, en? Nou, dit… ik kan de opslaanknop van Word niet meer zien en de pagina-vooruitknop in m’n browser ook niet. Elke keer als ik moet klikken in de linkerbovenhoek, voelt het als een sprong in het diepe, getast in het duister.
Een zoektocht op Google leerde me dat de hoop zwarte antimaterie niets meer is dan een stel dode pixels. Door mijn toedoen, heb ik mijn laptop opgezadeld met een zich uitbreidend stuk antimaterie. Al het licht wordt onttrokken aan de aangedane plek, en de wond zal nooit meer herstellen.
Ondanks de letterlijk groeiende ellende, blijft hij het doen. Ineens zie ik in mijn laptop een aftands schillenpaard. Dag in dag uit stapte hij voort, gedachteloos, vreugdeloos, trouw aan de zweep en de gewoonte. Hij werkte, verleende me z’n diensten, omdat hij niet anders wist, zelden sputterde hij tegen. Sorry, laptop, voor alle ellende. Ik bedoelde het eigenlijk niet kwaad. Vergeef me en doe alsjeblieft nog vele jaren dienst. Een nieuwe is weer zo duur.
