Waarom altijd precies dezelfde bewoner de deur opendoet

Het studentenleven is niet altijd om over naar huis te schrijven. Vanuit de Schildersbuurt doet Nanette verslag van de perikelen in Huize Mona Lisa. Deze keer: wie doet de deur open als de bel gaat?

Mijn huisgenoten en ik hebben de gewoonte onze deurbel vakkundig te negeren. Dit lijkt misschien wat lomp, maar het is in feite niet meer dan een onvermijdelijke uitkomst van de kosten-batenanalyse die je maakt zodra het geluid van de bel klinkt. De kosten bestaan meestal uit het verlaten van een comfortabele positie in hoekbank, stoel of bed (een mens houdt nou eenmaal niet van verandering). De baten compenseren dat leed zelden. Daar bekend bezoek zijn komst veelal telefonisch aankondigt, is de kans groot dat je na je beklagenswaardige tocht wordt teleurgesteld door een gast die niet voor jou is gekomen.

‘Hallo? Ja hoor, legt u het daar maar neer’

Pakketbezorgers zijn op de hoogte van ons deurbelontwijkend gedrag. Maar ze weten inmiddels ook: de aanhouder wint. De huisgenoot die zich vervolgens het meest ergert aan het langdurige gejengel van de bel, neemt dan z’n verlies en begeeft zich met hangende schouders en licht gemopper naar de intercom. ‘Hallo? Ja hoor, legt u het daar maar neer.’

Na verloop van tijd is gebleken dat de bewoner van de kamer die zich het dichtst bij de intercom bevindt, het snelst geneigd is open te doen. Met het op zich nemen van deze nobele taak heeft hij de eervolle titel van conciërge verworven. Dit bleek een self-fulfilling prophecy. Inmiddels is de conciërge niet enkel de pakketaannemer. Hij is luisterend oor van het huis, eerste hulp bij uitval van belangrijke elektrische apparaten en beheerder van gevonden voorwerpen.

Een rolverdeling is prettig, maar kan ook tot crises leiden

Op vergelijkbaar natuurlijke wijze zijn ook andere functies in Mona Lisa ontstaan. Zo hebben we een chef-kok die elke huisavond de maaltijden bereidt, twee penningmeesters die de jaarlijkse begroting presenteren en een nazi die de schoonmaaktaken controleert en bij slechte beoordeling het monopolie geniet op het uitdelen van financiële en alcoholische boetes. Zelfs studenten kunnen niet functioneren in totale anarchie.
Zo’n rolverdeling is prettig, maar kan ook aanleiding zijn voor existentiële crises voor huisgenoten die geen rol hebben gekregen. Om dat te voorkomen wordt voor elke beuzeling een nieuwe groep verantwoordelijken aangesteld. Dit heeft geleid tot het bestaan van een veelheid aan commissies. Zo heeft Mona Lisa een decoratiecommissie, een cadeautjescommissie en een truiencommissie. Zelf ben ik na een akkefietje met de buurman voorzitter en tevens enig lid van de Stoepcie, de commissie die eens per maand de stoep veegt. Zo blijkt maar weer dat er voor iedereen wel een plekje in huis is, ook als je niet bereid bent om de deur open te doen.