Wie uit eten gaat in pop-up-restaurant Happietaria geniet sowieso, want het goede doel verwarmt het hart. En het eten? Geertruid proeft… kerst.
Trouwe route-app-gebruikers belanden onderweg naar restaurant Happietaria hoogstwaarschijnlijk voor het gesloten hek van het voormalige PTT-computercentrum. Het gebouw aan de Henri Dunantlaan is omgeven door een imposante slotgracht en torent hoog boven verdwaalde bezoekers uit.
Gelukkig straalt uit de glazen halfronde uitstulping van het gebouw het vriendelijke schijnsel van lichtjessnoeren. Dat roept op deze gure herfstavond meteen kerstgevoelens op, al is dat misschien ook ingegeven door de gedachte achter het pop-uprestaurant.
Congo, Ethiopië en Zuid-Soedan, uit elk land staat één gerecht op de kaart
Happietaria, gerund door leden van christelijke studentenverenigingen, is slechts enkele weken per jaar geopend om geld op te halen voor een goed doel. Dit jaar is het doel een vredesproject in de Democratische Republiek Congo, Ethiopië en Zuid-Soedan. Uit elk land staat één gerecht op de kaart. Al mag mosterdsoep in een door Groningse studenten gerund restaurant natuurlijk niet ontbreken.
De bediening is niet allemaal even bekend met de kaart. De één draait de hele maand mee, de anders schuift eenmalig aan en dat alles vrijwillig, dus een foutje moet kunnen. Al wenden opvallend veel vrijwilligers hun blik af als één van de gasten een glas laat vallen. De gasten schuiven ongemakkelijk heen en weer op hun stoel totdat iemand van de bediening het glas met een doekje (!?) op een hoopje schuift.
Bestrooid met munt, tomaat en pinda’s steekt de bol kleurrijk af tegen de bleekgele mosterdsoep
De salata aswad wordt in een soepbord opgediend. Deze Zuid-Soedanese zwarte salade staat hier op de kaart als voorgerecht, maar het doet net zo makkelijk dienst als bijgerecht. De aubergine vormt een smaakvol verstopt bedje waarop als middelpunt een bol met als hoofdingrediënt pindakaas verrijst tussen zeven grijpende tengels groene paprika. Bestrooid met munt, tomaat en pinda’s steekt het kleurrijk af tegen de bleekgele mosterdsoep.
Een risico bij simpele basisgerechten: de portie is door alle toevoegingen te groot. Ik ben ineens dankbaar dat er een ruime tijd tussen de gangen is. Die lijkt mede veroorzaakt door alle ontmoetingen op de restaurantvloer. Veel familieleden en vrienden komen een kijkje nemen en de unieke gerechten proeven.
Vegetariërs moeten bij het hoofdgerecht het regio-specifieke gerecht helaas links laten liggen. De keuze bestaat voor hen uit een pompoenrisotto (mits je vraagt om de versie zónder heekfilet) en een Happieburger.
Hoe de stoofpot smaakt? ‘Een combinatie van hachee met tomatensoep’
Mijn tafelgenoot kiest voor sega wat: Zuid-Ethiopische stoofpot met rundervlees, berberkruiden en tomaat. Die valt in de smaak, al is die voor wie onbekend is met de Afrikaanse keuken, lastig te beschrijven. ‘Een combinatie van hachee met tomatensoep’, probeert hij.
De stoofpot wordt geserveerd met ‘rijst van Lassie’. De afkomst van producten wordt zelden benoemd op menukaarten, tenzij ze exotisch of juist hyperlokaal zijn. Hoe belandt een Nederlandse merknaam, die in vrijwel elke Nederlandse keuken opduikt, als prominent ingrediënt op de menukaart?
Een vlugge blik op de placemats bevestigt het vermoeden dat het om een sponsor gaat. Lassie is lang niet de enige sponsor, maar wel de enige die met naam en al op de kaart prijkt. Het gaat misschien ook wat ver om elk ingrediënt van de groothandel of het busverhuurbedrijf te noemen.
De burger is een smaakvolle schijf van kikkererwten en wortel. Het broodje lijkt verdacht wit, maar een klein tikje stelt ons gerust: het gaat hier níet om een niet-afgebakken exemplaar. De zoetzure komkommersalade vormt een frisse tegenhanger van de aioli.
Terwijl de sneeuwvlokken, ja echt, steeds sneller neervallen, gloei ik na van de warme ervaring
Bij de laatste frietjes verschijnt ineens de gastvrouw om lootjes voor het goede doel te verkopen. Enigszins overrompeld, o ja: dit is geen gewoon restaurant, knikken we haar bemoedigend toe. Een lootje is snel gekocht en goede koffie doet het ongebruikelijke intermezzo snel vergeten.
Bij het verlaten van het restaurant voel ik zachte regendruppels neerdwarrelen. Even denk ik dat ik me iets te veel heb laten meeslepen in gevoelens van vrijgevigheid en kerst.
Terwijl de sneeuwvlokken, ja echt, steeds sneller neervallen gloei ik na van de warme ervaring bij Happietaria. En herkauw ik plotseling de woorden van de gastvrouw en student Marrit. We mogen ook vergeten conflicten niet vergeten. Geen zoete nasmaak dit keer, wel een waardevolle.
Foto (fragment): Roberto Nickson
Happietaria is nog tot en met 14 december elke maandag t/m zaterdag geopend van 17.00 – 23.00.
