Wonen in een bus, Marjan heeft van haar bus een huis en een thuis gemaakt. ‘Ik was klaar met dat standaardriedeltje van werken voor het geld, het geld voor de huur en de boodschappen.’
Op een ietwat troosteloze parkeerplaats staat een zwarte bestelbus. Naast een grijze auto, verder is de parkeerplaats leeg. Minerva-student Marjan Hoff (23) zit in de deuropening van het busje: ‘Welkom in mijn huis!’
Een simpel keukenblok, een gaspit en een bed. Meer past er niet in, maar Marjan kan haar hele leven erin kwijt. ‘Normaal maak ik een tuintje voor de deur, maar dat plekje is nu ingepikt.’ Ze wijst naar de grijze auto.
Toen dacht ik: het leven kan zoveel mooier en intenser
‘Als ik in één keer had doorgeknald, was het binnen een week af geweest’, zegt Marjan. Maar een bus renoveren kost tijd. Zeker als je dat moet doen naast je studie en je werk. Uiteindelijk deed Marjan er een half jaar over. ‘Helemaal in m’n eentje’, lacht ze.
Anderhalf jaar geleden maakte ze een afspraak met zichzelf. Voortaan zou ze alles doen wat ze eng vond. Ze vond dat ze vast zat, dat ze in een sleur leefde. ‘Ik was klaar met het standaardriedeltje. Je werkt om geld te verdienen, dat geef je dan uit aan huur en boodschappen en dan werk je weer.’
Een filmpje op Facebook gaf de doorslag. Ze zag een video van een vrouw die van een bus haar huis had gemaakt. Eens in de zoveel tijd pakte die haar bus in en verhuisde naar een nieuwe woonplaats. ‘Dat zag er zo vrij uit. Toen dacht ik: het leven kan zoveel mooier en intenser.’
Nu heeft Marjan zelf een bus. Of ze zich al vrij voelt? Daar kan ze nog geen antwoord op geven. Tot nu toe stond haar bus alleen nog maar in Groningen. ‘Ik moet ook echt wel leren om vrij te zijn’, zegt Marjan, die een plan heeft waarmee ze de sleur te lijf wil gaan. ‘Normaal plan ik alles vooruit, maar dat wil ik nu niet doen. Ik wil leren de onzekerheid te omarmen.’
Haar behoefte doet ze op een emmer, plastic zak erin, hopen dat niemand naar binnen kijkt
Nu heeft Marjan zelf een bus. Of ze zich al vrij voelt? Daar kan ze nog geen antwoord op geven. Tot nu toe stond haar bus alleen nog maar in Groningen. ‘Ik moet ook echt wel leren om vrij te zijn’, zegt Marjan, die een plan heeft waarmee ze de sleur te lijf wil gaan. ‘Normaal plan ik alles vooruit, maar dat wil ik nu niet doen. Ik wil leren de onzekerheid te omarmen.’
Praktisch gezien is het een uitdaging. Er is geen ruimte voor een wc of douche in de bus. Maar voor alles is een oplossing. Door een tank van 35 liter en een voetpompje komt er water uit de kraan en met een gasstel kan ze simpele gerechten koken. Marjan sport veel en ze kan in de sportschool douchen. Haar behoefte doet ze op een emmer. Plastic zak erin, hopen dat er niemand naar binnen kijkt, en de zak weggooien. ‘Het is echt een simpeler leven.’
Het enige dat haar zwaar viel was het afscheid van haar kat
De voormalige inboedel van Marjan paste niet in de bus. Zij heeft ’95 procent’ van haar spullen weggedaan. ‘Dat was heerlijk, echt bevrijdend.’ Met een soort garagesale heeft ze andere mensen blij kunnen maken. De rest ging naar de kringloop. ‘Alles wat ik heb, zit in deze bus, en dat voelt eigenlijk wel heel cool.’ Het enige dat haar zwaar viel was het afscheid van haar kat, maar die zit nu heerlijk op de bank bij een vriendin. Je moet er nou eenmaal wat voor over hebben om de wereld te zien en te ervaren.
Marjan wil alles intenser gaan beleven, emoties en ervaringen. ‘Ik heb liever dat ik alles intens ervaar, ook de slechte dingen, en dan honderd procent gelukkig ben dan dat ik voor die veilige 75 procent ga.’
Een volgende uitdaging staat al in haar agenda. In oktober vertrekt ze naar het zuiden. Waarnaartoe? ‘Geen flauw idee’, zegt ze. Hoe lang? Zelfde antwoord. ‘Geen flauw idee. Als je alles openhoudt, kom je vanzelf op de mooiste plekken.’
