‘Nee, hoor. Er gaat helemaal niks weg’, zegt Peter de Jong van het Facilitair Bedrijf van de Hanze. ‘Al het meubilair blijft. Misschien dat we het over een tijdje weer nodig hebben.’
Bouwvakkers konden deze zomer hun goddelijke gang gaan op de Zernike Campus. Geen studenten, geen lessen, geen werkgroepen, geen docenten en nauwelijks ander volk.
Ja, de medewerkers van de Facilitaire Dienst, die gingen wel door. Natuurlijk, het is vakantie en voor hen is dat verhuizen, sjouwen en zeulen.
Een coronaproof anderhalvemeterlokaal (achterin de opgestapelde stoelen)
Corona bezorgde hun extra opgaves. Als straks, niemand weet wanneer, de studenten komen, zullen ze ook in de leslokalen afstand van elkaar moeten houden. Anderhalve meter, 150 hele centimeters.
De Jong: ‘We hebben de tafels zoveel mogelijk laten staan, die kunnen als buffer dienen. Soms was het even schuiven, passen en meten, maar het kan goed. De stoelen die we nu niet kunnen gebruiken, staan opgestapeld achter in de klas. Dat neemt weinig ruimte in beslag én we kunnen ze terugzetten als het weer wordt toegestaan.’
Lokaal E025/026 is omgetoverd tot tijdelijke opslagpplaats voor stoelen en bureaus
De Hanze ziet er op 21 augustus verlaten uit. Sommige lokalen staan vol met tafels, stoelen en ander meubilair. De Mediatheek, in de nog naar vers beton geurende A-vleugel, oogt het meest aangekleed, maar de medewerkers moeten flink aanpoten om de deadline van 1 september te halen. Dan gaan ze open (áls het kan, áls het mag).
Klaar voor de start dus. In het Atrium is een podium ingericht met daarop een spreekgestoelte. Het oogt onheilspellend in de lege zaal, voor een lege tribune met ver van elkaar staande stoelen. Lege stoelen. De tafels, waaraan men normalerwijs luncht, staan op hun kant.
Het spreekgestoelte staat klaar in een onheilspellend leeg Atrium
Het is alsof er hier een alarm is afgegaan waarna iedereen zich uit de voeten heeft gemaakt. Of nee, het is alsof hier nog nooit iemand is geweest. Misschien staat hier binnenkort een hoogwaardigheidsbekleder tegen een muur te praten.
Misschien wil het publiek graag naar binnen om de blijde boodschap aan te horen, maar worden ze opgehouden voor de draaideur waarop ze binnen en buiten dezelfde boodschap lezen: geen toegang, no entry.
