Roeiers van Aegir zitten 24 uur aan één stuk op de ergometer. Die moet hoe dan ook blijven draaien. Allemaal om geld binnen te halen voor Oekraïne.
‘We mopperen graag dat het zo zwaar is, vooral de laatste uren. Maar dat is voor de grap, want al die moeite is uiteindelijk wel wat deze uitdaging zo mooi maakt. Iedereen kan overdag een ergo draaiende houden, maar wij gaan ook ’s avonds door, en ’s nachts, 24 uur achter elkaar. Wanneer de één afstapt, neemt de ander het stokje over. Die ergo komt nooit stil te staan en dat is het magische van zo’n 24 uur’, zegt Marijn Kraan, lid van het bestuur van de Groninger Studenten Roeivereniging Aegir.
Om exact 4 minuten over 10 uur ’s avonds klinkt het startsignaal
In de nacht van 31 januari op 1 februari zal het niet rustig zijn in de Aegir-soos in de Stockholmstraat. Er is wat te beleven. Terwijl er een paar mannen op hun matjes zullen liggen om te proberen om nog wat te slapen, moeten twee roeiers permanent twee ergometers draaiende houden. Een monsteruitdaging. En alle Aegir-leden mogen komen kijken (desnoods nadat ze zijn wezen stappen). Thuis kun je de marathon volgen via een livestream.
Op woensdag 31 januari, om exact 4 minuten over 10 uur ’s avonds, klinkt het startsignaal voor de 24 uur durende roeimarathon van het competitiedispuut Zwaarst. Het dispuut is opgericht in 2004 en heeft zo’n 130 leden, waarvan er momenteel ongeveer dertig actief zijn. Ieder jaar organiseren ze een marathon om geld in te zamelen voor een goed doel. Dit doen ze met twee roeimachines, zogeheten ergometers, of kortweg ergo’s.
De moeder van Alexander, Tatyana Murova, brengt de goederen naar het front
Dit jaar zamelen de zware jongens geld in voor Oekraïne. Net als in 2022, toen Zwaarst een hulporganisatie in Oekraïne ondersteunde. Dit jaar is het uitverkoren doel wat intiemer. Alexander Murov, één van de leden en tevens oprichter van het dispuut, is namelijk Oekraïens. Zijn moeder, Tatyana Nauta (ook bekend als Tatyana Murova), brengt al sinds het begin van de oorlog goederen naar de kleinere dorpjes aan het front. Ze heeft inmiddels een groot netwerk van vrijwilligers opgebouwd. Die groep zorgt ervoor dat de spullen terechtkomen bij diegenen die ze nodig hebben. Het is belangrijk dat de spullen terechtkomen bij die kleine dorpjes, legt Alexander uit. Grote organisaties kunnen grote dingen doen voor grote steden, maar kleine dorpjes staan vaak niet eens op de kaart. Die dorpjes worden eigenlijk altijd gesteund door particuliere vrijwilligers.
Thomas: ‘Oekraïne dreigt achter in je hoofd te gaan zitten’
Er is al bijna twee jaar verstreken sinds Ruslands invasie in Oekraïne. De situatie aan het front is nog altijd uiterst penibel, weet Alexander uit ervaring. Het huis van zijn neef in Charkiv is platgebombardeerd, zijn halfzusje en haar gezin kwamen naar Nederland en woonden een jaar bij hem in Amsterdam. Hij is dan ook erg blij met het initiatief van het dispuut, ook omdat er dan hopelijk weer meer aandacht komt voor de situatie daar. Thomas Raap, derdejaars lid van het dispuut: ‘Mensen vergeten het eigenlijk. Ik betrapte mezelf er ook op. Oekraïne is minder prominent in het nieuws, dus gaat onderwerp een beetje achter in je hoofd zitten. Door deze marathon proberen we er weer aandacht voor te krijgen.’
Marijn: ‘We hebben natuurlijk de stille wens om een echte klapper te maken’
Vrijdag, 26 januari. Vijf jongens van Zwaarst zitten in de soos aan de Stockholmstraat. De ergometers zijn al naar boven getild. De dispuutsroeiers hebben zin in de marathon. Ze hopen een recordbedrag bij elkaar te roeien. ‘Je hebt natuurlijk altijd de stille wens om echt een klapper te maken’, zegt Marijn. ‘Maar als we rond de 6.000 euro zitten, zijn we meer dan tevreden.’ Thomas: ‘Stiekem willen we over de 10.000 euro binnenhalen.’
Alexanders moeder richt zich op gewone basisbehoeften en wie dat wil kan haar inspanningen op haar facebookpagina volgen. Alexander: ‘Aan alledaagse spullen die wij hier gewoon kunnen kopen, is daar enorm veel behoefte.’ Blikken soep, kleding, droge pasta en luiers. Met de bestellijst die ze van de Oekraïners krijgt, struint Tatyana winkels af. Ze koopt voedingsmiddelen in de supermarkt, luiers bij de drogist, en tweedehandsjassen en -sjaals in de kringloopwinkel. ‘Eigenlijk is alles wel bruikbaar. M’n moeder kocht bij de Kruidvat laatst vitamines, 1000 stuks, genoeg voor 1000 dagen.’ Een welkome gift, want ook aan vitamines is een groot tekort.
Volgers van de livestream kunnen ook doneren
Het geld komt in de vorm van donaties. Maar het meeste verwachten de roeiers binnen te harken op de dag zelf. Tijdens het evenement gaat de prijs van het bier met 25 cent omhoog, en die 25 cent gaat rechtstreeks naar het goede doel. Studenten die de livestream volgen kunnen ook doneren. Thomas: ‘Je kunt de roeiers vragen om een bepaalde prestatie te leveren en daar dan een bedrag aan verbinden.’
Het dispuut zamelt zelf ook kleding in. Iedereen die langskomt mag kleren meenemen. Thomas: ‘Wij zetten zelf ook allemaal onze klerenkast op de kop.’ Alles is welkom, zegt Alexander. ‘Oude schoenen, jassen, sokken, ondergoed. Soldaten aan het front kunnen niet wassen, een losse sok is al heel nuttig.’
Waar de mannen het meeste naar uitkijken? ‘Het einde, dan zie je waarvoor je het allemaal hebt gedaan’, zegt Marijn. ‘Aan het einde van de 24 uur zie je zo’n beetje waar het naartoe gaat. Dan kun je op het laatste moment nog mensen aanslingeren om zich in te zetten. Wanneer we over het vorige bedrag heen gaan, zal het bier nog lekkerder smaken.’ Thomas: ‘Wij zijn jong en de wereld staat voor ons open. Op deze manier kunnen we wat doen voor mensen die al dat geluk niet hebben.’
