Toetsenbordeekhoorns zijn leuke beestjes. Totdat het er te veel worden en dat punt is op de Hanze bijna bereikt. Zonder krachtdadig ingrijpen wordt het een hete herfst.
Ineens stapt er een student op me af met een laptoptas, maar dan een halve. Er zit een computer in, ook een halve. Het is volgens hem een tablet. Maar dan wel eentje met een toetsenbord eraan (ook half zo groot als een normaal). Een laplet, verzin ik. Voordat ik dat kan zeggen, is de student er alweer met een volgende verrassing. Met een soepel handgebaar ontkoppelt hij het schermgedeelte van het toetsenbord. Nu heeft hij dus een toetsenbord in z’n ene hand en een tablet in de andere. (Een wonder dat natuurlijk al interneteeuwen bestaat, maar wie vertelt dat aan een very, very late adopter?)
Sinds de zomervakantie ben ik een nomade, een werkzwerver
Tablets vind ik ondingen. Het tablet-toetsenbord staat óp het scherm. Typen doe je door met je vingers op een scherm te roffelen… wie kan dat langer dan een kwartier, dertig minuten?
Het is geen toeval dat die student me zijn prachtige device toont. Helemaal niet. Kennelijk heb ik zijn deernis gewekt. Uit puur medelijden wil hij me laten zien dat er een alternatief is voor de miezerige manier waarop ik me door het kantoorleven sleep.
Sinds de zomervakantie ben ik een nomade, een werkzwerver. Tijdelijk, zo is mij verzekerd. Maar lang genoeg om te ervaren wat het is om een flexwerker te zijn, een flexitariër of, ook al gehoord in de Hanze-wandelgangen: een flexer. Een werknemer zonder vaste werk- en verblijfplaats, in between workplaces zou je kunnen zeggen. Of, zoals ik thuis inmiddels bekendsta: the bag lady.
Oké, ik kán het toetsenbord in één van die tassen proppen
Minstens twee tassen zeul ik mee. Om de spullen ordentelijk te vervoeren heb ik een waterdichte fietstas van olifantenhuid aangeschaft, want ict-spulletjes zijn o zo kwetsbaar. Die broze muis, die frêle headset, die delicate usb-splitter, die tere kabels en kwetsbare kabeltjes. En dan heb je ook nog de fragiele muismat! Alles reist keurig mee tijdens mijn doordeweekse woon-werkverkeer.
Blijft over hét probleem, het toetsenbord. Oké, ik kán het in één van die tassen proppen, maar dat is het dan ook precies: proppen. En dan nog ziet het er niet uit, een fietstas waarin zich opzichtig een toetsenbord ophoudt. Daarmee rijd je niet met opgeheven hoofd door de Zeeheldenbuurt.
Kortom, Tom Poes verzon een list. Ik heb een veilig plekje gevonden. Daar verstop ik het toetsenbord en duikel het de volgende dag weer op. De eekhoorn in mij verkneukelt zich: dat heb ik toch maar mooi voor mekaar. Maar het slaat natuurlijk nergens op. Als alle toetsenbordeekhoorns van de Hanze hun toetsenbord op geheime plekjes gaan verbergen, is het einde zoek.
Share your keyboard, move the work
Vergis je trouwens niet, niet alleen met hun pc vergroeide oude knarren zijn verknocht aan het toetsenbord. Zelfs veel studenten vinden laptops en tablets niet geschikt voor langdurig gebruik. Ik heb een wetenschappelijk onverantwoord onderzoek naar deze kwestie uitgevoerd en daaruit bleek dat maar liefst 85 procent van de student-respondenten uit de selecte steekproef (n=20) voor het langere werk achter de computer het liefst een ouderwets toetsenbord gebruikt.
Kortom, die vriendelijke, meelevende student met de laplet bracht niet alleen mij hoop. Hij gaf álle toetsenbordliefhebbers van de Hanze uitzicht op een ideale toekomst, een toekomst waarin flexwerken een eitje is. Ooit zullen ze gemeengoed zijn, kleinere apparaten die kunnen dienen als tablet, maar ook als laptop mét handzaam toetsenbord. Het is enkel nog de vraag hoelang we moeten wachten op die nieuwe, paradijselijke tijden.
Voor de tussentijd zou het misschien een idee zijn om toetsenborden overal op de Hanze beschikbaar te stellen. Misschien kan de Hanze zelfs hippe toetsenborduitgiftepunten inrichten (mooi gebaar, leuk motto erbij: share your keyboard, move the work!). Wel zo handig, want het moment waarop een andere Hanze-eekhoorn mijn geheime bergplaats ontdekt is nabij.
Foto: Hubi.img
