Bestaat de winterdip nu wel of niet? Maaike dacht lang dat het een mythe was. Totdat ze er ineens middenin zat.
Ik geloofde er niet in, de winterdip. Dat is voor mensen die wat negatiever in het leven staan. Voor mensen die altijd maar klagen. Voor mensen die chagrijnig worden als het regent buiten. Voor mensen die alles maar willen controleren. Voor mensen voor wie nooit iets goed genoeg is. Voor stugge mensen die niet van verandering houden.
Maar halverwege november ging mijn gemoedstoestand flink op en neer. In december merkte ik dat de vermoeidheid die ik toen inmiddels weken voelde, maar niet wegging. Ik sportte nog wel, maar echt lekker ging het niet. Mijn beweeg-drang, die zoals bij alle studenten Fysiotherapie vrij hoog ligt, nam behoorlijk af. Ik zat een aantal keer tegen ziek zijn aan, maar dat zette iedere keer niet echt door. Totdat het een week voor de kerstvakantie wel gebeurde. Die ziekte hield twee weken aan.
Van de rust knapte ik op: het gedempte licht werd langzaam feller
Toen ik mijn lichaam de rust gunde die het nodig had, merkte ik dat ik mentaal ook opknapte. Het was alsof het gedempte licht langzaam feller werd. Inmiddels is mijn drive om te sporten weer helemaal terug. En nee, dit komt niet door mijn goede voornemens. De dagen worden langzaam aan weer langer. Ondanks de kou is het voorjaar in zicht (ook al is het waarschijnlijk nog wachten tot halverwege april voordat het echt lente is).
Het fenomeen van de winterdip vond ik altijd iets voor mensen die een excuus buiten zichzelf zochten omdat ze gewoon ongelukkig waren met hun leven. Alleen, toen de winterdip mij in de greep kreek, was ik helemaal niet ongelukkig. Juist het tegenovergestelde. Vanaf september zat er een flow in mijn leven waar ik u tegen kon zeggen. En halverwege november verloor ik hem, die flow. Terwijl de dingen die ik deed niet veranderden. Sterker dan ooit voelde ik dat de verandering van het seizoen wel degelijk effect had op mijn gemoedstoestand.
Hoe meer ik me verzet, hoe groter de winterwolk boven mijn hoofd wordt
Het UMCG heeft een webpagina over de winterdepressie. Als zelfs het UMCG het een ziektebeeld noemt, wie ben ik dan om het een mythe te noemen? Waarom de ene mens er meer last van heeft dan de andere, weten de specialisten niet. Ze denken dat een erfelijke factor misschien een rol speelt. Hoe een winterdepressie ontstaat, weten ze ook niet helemaal precies. Wel weten ze dat lichttherapie een goede behandeling is.
Oké, oké, de winterdip kan iedereen overkomen. Maar hoe je er mee omgaat is geheel aan jezelf. Voor nu weet ik dat, mocht de dip ooit nog eens opspelen, de klachten weer weggaan. Het is geen blijvende dip. En ik weet nu ook dat hoe meer ik me verzet, hoe groter de winterwolk boven mijn hoofd wordt. En nee, ik word daar niet de vrolijke Olaf van Frozen in de zomer van. Ik zal de winterdip niet als excuus gebruiken, wel als middel om wat milder voor mezelf te zijn.
